Auteur Jessica

'We zaten al een half jaar in de coronapandemie, toen ik actief begon te twitteren. Als betrokken professional. Als Jessica @aboutanurse in functie als IC verpleegkundige bij een niet nader te noemen ziekenhuis. Met mijn anonieme account bracht ik nuance in berichten aan en vertelde hoe wij, of in ieder geval ik het ‘nieuws’ had ervaren als professional. Mijn berichten werden geliked, gedeeld en ter discussie gesteld. Ik werd enerzijds blind geloofd en anderzijds als verdachte weggezet. Veel mensen stelden echter ook goede vragen en ik bleef doorgaan met antwoorden. Het bracht me buiten werktijden iets meer lucht in de spanning die heerste rondom al het covid nieuws. En alles wat uit mijn vingers stroomde via Twitter, was ik kwijt in mijn hoofd. Het haalde de druk weg van mijn hart. Dit werkte twee kanten op. Mensen hadden behoefte aan mijn antwoorden en ik had behoefte om mijn informatie te delen.'

Steeds meer volgers

'Na een maand Twitteren had ik 4354 volgers. Doordat ik me daarna even koest hield, steeg ik niet meteen nog harder door in de maanden erna. Dat veranderde in april 2021 toen ik toch al op het dubbele aantal volgers zat en alleen al die maand zijn mijn tweets 1.977.570 keer gelezen. Mijn tweets begonnen vanaf dat moment ook te verschijnen bij The Best Social Media en werden opgepikt door vrienden en collega’s. Ik groeide dus in een half jaar tijd en ging door met het delen van mijn verhalen. En zo kwam het dat ik nu aan meer dan twintigduizend volgers op Twitter zit en nog altijd doorstijg. Wij hebben een prachtig onalledaags vak, dat zich afspeelt achter gesloten deuren, maar waarover we meer zouden moeten delen. Zolang de privacy van de patiënt niet in het gedrang komt natuurlijk.'

Geen dag op de IC is gewoon

En toen kwam het idee voor een boek. Jessica: 'De verhalen van de IC zijn prachtig. Er is zoveel onbekend over wat er achter de ‘klapdeuren van de Intensive Care’ afspeelt. Vaak wordt bij de IC gedacht aan een soort laatste levensfase. Dat is het helemaal niet. Zeker, ook bij ons overlijden mensen, maar de IC biedt juist hoop. Op de IC komen vooral mensen waarvan we denken ze ‘erdoor te kunnen helpen’. Dat we mensen weer kunnen genezen. Mijn doel van dit boek is dan ook dat buitenstaanders beter gaan beseffen wat ons vak inhoudt. Het zijn verhalen over wat ik – maar ook mijn collega’s - allemaal meemaken op de IC. Want dat is dus nogal wat. De titel van dit boek De patiënt van Kamer 11, komt uit één van de verhalen in deze bundel. Een bundel met zowel covid verhalen als ‘gewone’ verhalen. Al is geen dag op de IC gewoon.'

Passie voor schrijven

'Het schrijven helpt mij om de rollercoaster aan ervaringen om te zetten in een vaak humoristisch verhaal op papier. Schrijven is mijn manier om dingen uit mijn systeem te krijgen. Verhalen die je niet mee naar huis zou mogen nemen volgens een ouderwets gezegde. Onzin natuurlijk, want de dingen die wij meemaken, zet je niet even aan of uit. In mijn hoofd zitten verhalen over patiënten wiens namen ik altijd lijk te vergeten, maar wiens gezichten me op het netvlies gebrand staan. Door te schrijven verwerk ik de dingen die ik mee maak in mijn dagelijkse werk. Een baan waar niks vanzelfsprekend is. Waar je aan het begin van de dienst niet kan weten hoe de dag gaat verlopen. Wat mij betreft de mooiste baan van de wereld, ondanks zijn ups en downs. Juist ook die zware momenten maken dat ik jaren later nog uitgebreid kan vertellen over mijn vak.'

De verhalen

'Open en eerlijkheid zal je teruglezen in de verhalen die ik schrijf. Verhalen die van links naar rechts gaan, exact zoals mijn vak in elkaar steekt. Soms liggen er aan het begin van mijn dienst slechts drie patiënten en denk ik tijd te hebben voor wat achterstallige taken. Om vervolgens de dienst te eindigen met twaalf patiënten en zweet dat in straaltjes over mijn rug loopt. Maar er zijn ook dagen geweest dat ik de dienst begon met twaalf patiënten, en er uiteindelijk maar drie overbleven. Een paar naar de afdeling en de rest overleden. De ene patiënt een stapje dichter bij huis tegenover een andere patiënt die nooit meer thuis mocht komen. Zo kan het dus gebeuren dat je op de ene kamer staat te lachen om de grappen en grollen van je patiënt, en je jezelf bij het verlaten van de kamer moet herpakken omdat je de familie van je zojuist overleden andere patiënt te woord gaat staan. En dat went. Het schakelen tussen situaties is voor ons dagelijkse kost.'

Waargebeurd met een noodzakelijke twist

'Geen patiënt en geen verhaal is hetzelfde. Privacy van mijn patiënten, en respect voor hun situaties, is het allergrootste goed en staat te allen tijde bovenaan. Om die reden worden namen niet genoemd en worden details aangepast of achterwege gelaten. Soms zijn twee situaties samengesmolten tot één verhaal, zoals het ook daadwerkelijk gebeurd had kunnen zijn. Dus waargebeurd met een noodzakelijke twist. Je zal dingen lezen die je niet voor mogelijk zou hebben gehouden, of waarvan je jezelf afvraagt waarom ik het überhaupt deel. Voor al deze situaties geldt dat dit simpelweg is wat ik meemaak in mijn dagelijkse werk, en wat ik van me af wilde schrijven omdat het mij op welke manier dan ook heeft geraakt. Het kan zijn dat het jou ook raakt, of dat het je aan het denken zet. En dat is oké.'